دنیا

میانِ خورشیدهایِ همیشه

زیبائیِ تو

لنگری ست_

خورشیدی که

از سپیده دمِ همه ستارگان

بی نیازم می کند.

به ندرت می توان قلم به دست گرفت و شکوه نکرد، انگار این قلم بخت برگشته را تنها برای شکوه آفریده اند و گویی خود قلم هم این را میداند. نوجوانی که در حال گذر بود چه گستاخانه از دنیا می پرسیدم سهم من کجاست؟! هدف از آمدن من چه بود و چه قرار است بشود؟! این دنیا که می گویم همان پدر و مادر بودند. حالا که آن دوران تمام شده، دنیا هم عوض شده... دیگر به دنبال مفهومی برای آن نیستم و دیگر به هدفی نمی اندیشم که قرار بوده باشد و حالا کجاست! این داستان تکراری خیلی هاست، میدانم، آخر من گاه به گاهی حرفهای خودم را در گوگل سرچ می کنم، آنقدر حرف شبیه حرفهای من هست که نمی توان آنها را سرسری هم از دیدگان گذراند. پس اینکه با اینحال باز هم می گویم و ول کن قضیه نیستم علتش لابد یک جور مرض است!

خوشبختی خیلی ساده است، ساده تر از آنکه بتوان درباره اش حرف زد. روزی یکی از دوستانم از دیگری پرسید: تو خوشبختی؟! او با تعجب که انگار عجیب ترین سوال عالم را از او پرسیده اند دهانش نیم متر باز ماند و بلاخره به خود آمد و گفت: یعنی چی؟ تا خوشبختی رو توی چی بدونی؟ جواب داد: توی هر چی! مثلا گاز زدن خیارشور خیلی لذت بخشه!

برخی آدمها از هر چیزی لذت می برند و با هر لذتی خوشبخت می شوند، البته شاید بتوان خوشبختی را در لذت هایی که می بریم جستجو کنیم! بهرحال همه محکوم به گذران هستیم _بجز اندکی که خود را می رهانند_ و با این حال و اینهمه شکوه باز هم به این دیار حقیر چقدر حریص هستیم!!!  

****