دوران..

معنی زندگی در هر دورانی متفاوت می شود .. بقدری که وقتی دوره ای سپری می شود هر چه تلاش می کنم بخاطر بیاورم چرا مفهوم زندگی را آنگونه درک می کرده ام بی فائده است! گذشتن و تمام شدن است.. نه اینکه دوره بعدی بهتر یا بدتر باشد فقط آنقدر متفاوت است که قابل درک نیست!

مغز خانم ها در این دوران کوچک می شود! (تحقیقات بر اساس بررسی های MRI نشان میدهد) و شاید یکی از دلایل فراموشکاری همین باشد و البته خوشبختانه در دوره بعدی بازمیگردد مثل سابق! این تنها کمترین و کوچکترین عارضه اکنون است .. بافت های مختلف بدن چنان تغییر اندازه و کاربرد می دهند که گاهی حس می کنم خودم نیستم!

ولی هیچ تغییری به اندازه حس عجیب داشتن فزرند جالب و هیجانی نیست! بخاطر دارم که سه سال پیش دفتر یادداشتی را برداشتم و اینگونه در آن نوشتم:

فرزندم سلام. این اولین نامه ایست که به تو می نویسم. نمی توانم تصور کنم تو چه شکلی داری و نمی توانم حدس بزنم وقتی این نامه را می خوانی چند ساله ای؟ عزیز دلم من الان سی ساله هستم و نمی دانم وقتی تو این نامه را می خوانی چند سال دارم و یا اصلا زنده هستم؟ لحظه ای هم می اندیشم که شاید هرگز فزرندی را به دنیا نیاورم! من اشتیاق فراوانی برای نوشتن نامه به تو دارم و کاش تو نیز کم اشتیاقی برای خواندن من داشته باشی.. برای تو می نویسم ولی میدانم برای دل تنهای خودم است و گریز از ناکامی هایم.. می خواهم تنهایی ام را با دل تو پر کنم.. با نوشتن این نامه حس می کنم تو را خلق کرده ام و شاید به این دنیا دعوتت.. و در همین لحظه آنچنان دوستت میدارم که خودم باور نمی کنم بتوان کسی را اینقدر دوست داشت. 

فرزندم هر زمانی چشمت به این دنیای شلوغ و پر هیاهو باز شود، دیر نخواهد بود و احتمالا هر چه دیرتر آیی دیرتر روی، پس عجول نباش و اینهمه در خیال من لبخند نزن!